رواج حجاب در بین زنان قوم یهود، مطلبی نیست که کسی بتواند آن را مورد انکار یا تردید خود قرار دهد. مورخین، نه تنها از مرسوم بودن حجاب در بین زنان یهود سخن گفته اند، بلکه به افراط ها و سخت گیریهای بی شمار آنان نیز در این زمینه تصریح کرده اند. در کتاب «حجاب در اسلام» آمده است: «گرچه پوشش در بین عرب مرسوم نبود و اسلام آن را به وجود آورد، ولی در ملل غیر عرب، به شدیدترین شکل، رواج داشت. در ایران و در بین یهود و مللی که از فکر یهود پیروی می کردند، حجاب به مراتب شدیدتر از آنچه اسلام می خواست وجود داشت. در بین این ملتها وجه و کفین (صورت و کف دستها) هم پوشیده می شد. حتی در بعضی از ملتها سخن از پوشیدن زن و چهره زن نبود، بلکه سخن از قایم کردن زن بود و این فکر را به صورت یک عادت سفت و سخت درآورده بودند».

 ویل دورانت که معمولا سعی می کند موارد برهنگی یا احیانا تزیینات و آرایش های زنان هر قوم را با آب و تاب نقل کند تا آن را طبیعی جلوه دهد، در این مورد می گوید: «در طول قرون وسطا، یهودیان همچنان زنان خویش را با البسه فاخر می آراستند، لکن به آنها اجازه نمی دادند که با سر عریان به میان مردم روند. نپوشاندن موی سر، خلافی بود که مرتکب را مستوجب طلاق می ساخت. از جمله تعالیم شرعی یکی آن بود که مرد یهودی نباید در حضور زنی که موی سرش هویداست، دست دعا به درگاه خدا بردارد».

ویل دورانت می نویسد در مورد لزوم پوشاندن سر از نامحرمان در آیین یهود: اگر زنی به نقض قانون یهود می پرداخت، چنانکه مثلا بی آن که چیزی برسرداشت به میان مردم می رفت، و یا در شارع عام نخ می رشت، یا بر هر سنخی از مردان، درد دل می کرد، یا صدایش آن قدر بلند بود که چون در خانه اش تکلم می نمود، همسایگانش می توانستند سخنان او را بشنوند، در آن صورت، مرد حق داشت بدون پرداخت مهریه ای او را طلاق دهد. او همچنین می نویسد: ...و به استعمال سرخاب و سرمه، نکوهیده می شمردند. موافق بودند که مرد، باید برای پوشاک زن خویش سخاوتمندانه خرج کند، لکن غرض آن بود که زن، خود را برای شوهر خویش بیاراید نه برای سایر مردها.  (حکمه الحجاب واداله وجوب النقاب ، ص 252)

نگاه به اندام زنان نامحرم نگاه به اندام نا محرم، حرام و پوشش تمام برای زن واجب است، مگر صورت و دست‌ها تا مچ و این موضوع مورد فتوای همه مراجع تقلید است که در رساله‌ی خود بیان کرده‌اند.

ابوبصیر می‌گوید :به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم : «الرَّجُلُ تَمُرُّ بِهِ الْمَرْأَةُ فَیَنْظُرُ إِلَی خلف‌ها» زن نا محرمی از کنار مردی عبور می‌کند، آیا آن مرد می‌تواند به پشت او نگاه کند؟ حضرت فرمود ند :آیا دوست دارید به بستگان محرم شما چنین نگاه کنند؟ گفتم :خیر! حضرت فرمودند : آنان هم ناموس شما هستند، پس هر چه را بر خود می‌پسندید برای دیگران نیز بپسند. حضرت موسی (علیه السلام) به دختران شعیب فرمود :پشت سر من راه بروید؛ زیرا ما دوست نداریم به پشت زنان نگاه کنیم (كتاب فرشتگان زمین، ص 38)؛ اما م صادق (علیه السلام) فرمودند آیا کسی که به اندام زنان نامحرم نگاه می‌کند نمی‌ترسد به زنان خانواده او نگاه کنند؟ (كتاب دختران می‌پرسند چرا، ص 15-16)

در باب پيداشدن حجاب نظريات گوناگوني ابراز شده است:

1 ـ‌ ميل به رياضت ورهبانيت(ريشۀ فلسفي)

2 ـ عدم امنيت وعدالت اجتماعي(ريشۀ اجتماعي)

3 ـ پدرشاهي وتسلط مرد برزن واستثمارنيروي وي درجهت منافع اقتصادي مرد(ريشۀ اقتصادي)

4 ـ حسادت وخودخواهي مرد(ريشۀ اخلاقي)

5 ـ عادت زنانگي زن واحساس او به اينكه در خلقت از مرد چيزي كم دارد،بعلاوه مقررات خشني كه در زمينه پليدي او وترك معاشرت با اودر ايام عادت وضع شده است(ريشۀ رواني)

دو واژه‌ی «حجاب» و «عفت» در اصل معنای منع و امتناع مشترک‎اند. تفاوتی که بین منع و بازداری حجاب و عفت است، تفاوت بین ظاهر و باطن است؛ یعنی منع و بازداری در حجاب مربوط به ظاهر است، ولی منع و بازداری در عفت، مربوط به باطن و درون است؛ چون عفت یک حالت درونی است، ولی با توجه به این که تأثیر ظاهر بر باطن و تأثیر باطن بر ظاهر، یکی از ویژگی‌های عمومی انسان است؛ بنابراین، بین حجاب و پوشش ظاهری و عفت و بازداری باطنی انسان، تأثیر و تأثّر متقابل است؛ بدین ترتیب که هرچه حجاب و پوشش ظاهری بیش‌تر و بهتر باشد، این نوع حجاب در تقویت و پرورش روحیه‌ی باطنی و درونی عفت، تأثیر بیش‌تری دارد؛ و بالعکس هر چه عفت درونی و باطنی بیش‌تر باشد باعث حجاب و پوشش ظاهری بیش‌تر و بهتر در مواجهه با نامحرم می‎گردد.

همچنان که در کتاب " فرهنگ برهنگي و برهنگي فرهنگي " ص 5و 6 نيز آمده است  در شريعت اسلام براي لباس پوشيدن , چهار ملاک اصلي قرار داده شده است ؛ يعني پوشيدن هر لباسي که اين چهار شرط را داشته باشد , جايز و غير آن ممنوع است( مستمسک عروة الوثقي , ج 5 , ص 239 ؛ مجمع الفايده و البرهان , ج 2 , 102 )

 شرط اول : لباس بايد پوشاننده ي حد واجب شرعي باشد . بر زن  واجب است همه ي بدن خود – به جز صورت و دست ها تا به مچ – را از نامحرم بپوشاند . بر مرد نيز لازم است پيش و پس خود را از نگاه ديگران محفوظ نگاه دارد .

 شرط دوم : لباس بايد فتنه انگيز و محرک شهوت نباشد . گاهي لباس ساتر مقدار لازم است , ولي تحريک کننده ي قواي شهواني مي باشد؛ پوشيدن اين لباس هم حرام است .

شرط سوم : لباس بايد ويژه ي کفار نباشد . پوشيدن لباس هاي ويژه ي مسلمانان و نيز لباس هاي مشترک جامعه ي اسلامي و کفار جايز است، اما لباس هايي که پوشيدن آنها انسان را به نظر ظاهري شبيه کفار مي گرداند، ممنوع است . مسلمان بايد هويت اسلامي خود را پاس دارد و با پوشيدن لباس بيگانگان، خود را دلباخته و مفتون روش آنها نشان ندهد (و عزت خود را نيز حفظ نمايد ).

شرط چهارم : لباس , نبايد " لباس شهرت " باشد . هرگونه لباس و نيز آرايش و رفتاري که موجب انگشت نما شدن آدمي در ميان ديگران شود , ممنوع است .

در معناى جلباب ،  بعضى آن را به چادر و مانند آن، كه از سر تا پا را مى‏ پوشاند تعريف كرده ‏اند.
بعضى ديگر آن را به پوشش بزرگ‏تر و بلندتر از روسري كوتاه‏تر از چادر كه سر و گردن و سينه و مقدارى پايين‏تر از آن را مى‏پوشاند و بعضى نيز به همان روسري (خمار) تعريف كرده‏ اند.

( دليل تحرير الوسيلة ج۶،ص۲۷-۲۹)